Nakon više od četiri stotine godina pod vlašću Osmanlijskog carstva srpsko stanovništvo počinje da se okuplja i organizuje ustanak. Revoltirani osmanlijskom odmazdom srpskih starešina, poznatijom kao „seča knezova“ 1804. godine, a ohrabreni pozitivnim signalima ruske države, srpski ustanici organizuju Prvi srpski ustanak (1804-1813), napadajući osmanlijsku vojsku na teritoriji tadašnje Srbije.
Oslobođenje Niša, kao strateški važnog mesta, bio je jedan od glavnih ciljeva ustanika. Na proleće 1809. godine u okolinu Niša stiže oko 16.000 srpskih vojnika, koji su se rasporedili na više tačaka i mesec dana utvrđivali položaje i spremali taktiku za napad na Niš. Vojvoda Stevan Sinđelić sa svojih 4000 ustanika bira najistureniju tačku, na brdu Čegar, 6 kilometara od grada.
Nesloga među vojvodama i odsustvo očekivane pomoći ruske vojske doveli su do toga da srpski ustanici oklevaju sa početkom bitke za oslobođenje grada. Za to vreme, Osmanlijama stiže pomoć sa teritorije celog Balkana.
Sve to uzrokovalo je da u zoru 31. maja 1809. godine osmanlijska vojska napadne položaje na brdu Čegar.
Bitka je trajala celog dana, a duplo brojnije i bolje naoružane Osmanlije nisu uspele da do sumraka slome otpor Srba.
Krajem dana, vojni zapovednik Huršid-paša podzemnim putem koji vodi od Tvrđave do severozapadnog dela Čegra šalje nove 4000 vojnika, koji su uspeli da udju u Sinđelićevo utvrđenje. Od gustine osmanlijskih vojnika srpski borci više nisu mogli da koriste ni kuburu, ni mač – jedino oružje bili su im zubi.
Uvidevši da protiv ovako velike sile nema baš nikakve šanse, Sinđelić naređuje da se izvrši priprema barutane. On okuplja svoje saborce i oslobođa ih ustaničke zakletve, dajući im mogućnost da napuste Čegar. Nijedan ustanik nije napustio vojvodu, ostali su s njim da zajedno brane srpsku čast.
Pred sam zalazak sunca Sinđelić izvodi herojski podvig – pustivši da se što veći broj Osmanlija okupi oko njega, vadi kuburu, puca u barutanu i celo utvrđenje, veliki broj protivničkih vojnika, saborci i on lete u vazduh. Eksplozija je označila kraj neravnopravne borbe.
U znak odmazde, zbog velikog broj poginulih, Osmanlije su od lobanja pognulih srpskih ratnika sagradili kulu od lobanja – Ćele kulu.
